Surströmming jest często jedzony z rodzajem chleba zwanym tunnbröd (cienki chleb). Kromki smaruje się, a na wierzch kładzie się posiekaną cebulę (zwykle czerwoną) i ugotowane ziemniaki w plastrach, bądź przygotowaną z ziemniaków pastę.
Całą rybę wyciąga się z puszki i rozcina wzdłuż. Wnętrzności należy usunąć (włączając ciemnoszarą ikrę), a rybę otworzyć jak książkę. Czerwone mięso należy zgnieść widelcem i oddzielić od ości. W małych kawałkach układać na kanapce. Ostatnim niezbędnym dodatkiem jest gęsta kwaśna śmietana (szw. gräddfil) albo jej francuski odpowiednik crème fraîche. Miękki tunnbröd następnie składa się albo zwija, z chrupiącej odmiany zaś robi się kanapkę.
Kanapka z surströmming jest tradycyjnie podawana ze szklanką mleka albo z kieliszkiem wódki. Piwo również stało się popularne, chociaż połączone efekty śledzia i dwutlenku węgla z piwa mogą być całkiem nieprzyjemne jeszcze przez jakiś czas po posiłku.