Jeśli kogoś z was kręci płynne, szybki i dynamiczne operowanie 1,5-kilogramowym kawałkiem stali, to spodoba się wam materiał, który nagrywam od maja tego roku.

W dużym skrócie. Jeśli nie macie koncepcji, wiedzy i personelu aby zacząć trening to przychodzę wam z pomocą. Wprawdzie z Internetu i w pojedynkę nie nauczycie się skutecznie walczyć, ale instruktaż, który regularnie publikuję pomoże wam wypracować motorykę i technikę wyprowadzania ataków, oraz koordynację całego ciała podczas pracy mieczem w powietrzu.

A dla tych, którzy wolą siedzieć na dupach i bawić się innym orężem też znajdzie się coś ciekawego. Każdy odcinek nagrywam w innym miejscu, którego historię przybliżam zaraz po napisach końcowych. Poza tym, ilość ciekawostek historycznych przemycanych szczególnie, w pierwszych 2 odcinkach powinna was zadowolić.

Dobra, koniec z pisaniem. Teraz trochę pomęczę was oralnie. Miłego oglądania.

Odcinek 1. Tło historyczne.

Odcinek 2. Anatomia miecza i filozofia walki.



Odcinek 3. Sprzęt treningowy.



Odcinek 4. Rozgrzewka.



Odcinek 5. Podstawowe postawy szermiercze.



Po więcej zapraszam na mój kanał YouTube.

Pozdrowienia,
Kuba Potocki.

Było już o łuku, kolej więc na jego siostrę, notabene znienawidzoną przez rycerzy, kuszę.

Kusza

"Chociaż stosowana już w czasach rzymskich, kusza znalazła powszechne zastosowanie w Europie dopiero w średniowieczu. Podobnie jak łuk, kusze sporządzano początkowo z drewna. Później jednak wzmacniano łęczysko kuszy także ścięgnami, nadając mu w ten sposób większą elastyczność. Początkowo kusza nie była bronią szczególnie skuteczną. Jej załadowanie wymagało wiele czasu, a celność pozostawiała wiele do życzenia. Jednak w miarę udoskonalania jej konstrukcji zaczęła rosnąć również jej popularność. W kuszy, w odróżnieniu o łuku, cięciwę można było utrzymać w stanie naciągnięcia dzięki metalowemu orzechowi i zwolnić przez pociągnięcie spustu. W ten sposób można było kuszę łatwiej niż łuk skierować dokładnie w cel, chociaż jej ciężar w dalszym ciągu stanowił poważne utrudnienie.

W porównaniu z łucznikiem kusznik wypuszczał strzały [bełty] średnio sześć razy wolniej. Ponadto zasięg kuszy nie był szczególnie duży. W wilgotnych warunkach cięciwa ze ścięgien stawała się bezużyteczna. Naładowanie kuszy było zadaniem dość skomplikowanym. We wczesnych kuszach z przodu jej łoża mocowano rodzaj żelaznego strzemienia. Kusznik ustawiał broń pionowo na ziemi, wkładał stopę w strzemię, następnie naciągał cięciwę, zaczepiając ją za nacięcie w orzechu. W późniejszych kuszach do naciągu cięciwy zaczęto stosować różnorodne urządzenia - lewary, dźwignie czy windy - umożliwiające naciągnięcie cięciwy także osobom słabszym fizycznie [w tym momencie kusza zyskała swój potencjał obronny, bo zwykły mieszczanin po kilkutygodniowym szkoleniu był w stanie zza murów zadać poważne obrażenia nacierającemu wrogowi].

W 1139 roku na soborze laterańskim Kościół zakazał posługiwania się kuszą, którą uznano za zbyt okrutną, aby można ją stosować w walce przeciw Chrześcijanom. Historyk wojskowości, Philip Warner, w swojej pracy The Medieval Castle cierpko zauważył z tej okazji: " W XI wieku można było człowieka roztrzaskać toporem na kawałki, ale nie można było zabić go z odległości. W XX wieku nie można mu zatruwać pitnej wody, ale można go rozerwać na kawałki."

Chociaż siła rażenia kuszy była znacznie większa aniżeli łuku, czas konieczny do jej ponownego naładowania, ciężar i podatność na wilgoć sprawiły, iż nie mogła ona na polu bitwy dorównać łukowi. Szczególnie boleśnie przekonali się o tym genueńscy kusznicy, którzy w bitwie pod Crecy w 1346 roku musieli stawić czoło angielskim łucznikom."

Alan Baker "The Knight".

W nawiasach kwadratowych są zawarte opisy, których nie znajdziemy w książce, aczkolwiek poszerzają nieco temat (wiedza własna). Żeby się znowu jakiś sadisticowy profesor historii nie dojebał, że "niefachowe".

Poprzedni temat o grach spotkał się z pozytywnym przyjęciem i tutaj część kolejna. Moje zestawienia gier będą tym się różniły od zestawień innych użytkowników, że skupię się na wyborze gier względnie nowych (tutaj: od 2010), atrakcyjnych wizualnie i niekoniecznie znanych oraz nawiązujących tematycznie do jakiegoś okresu w dziejach. Jedziemy z tematem.


Wszystkie trailery są w wersji HD i można je odpalić na pełnym ekranie.

Mount & Blade: Warband (2010)

RPG Akcji w którym świat żyje niezależnie od poczynań gracza.

Można robić cokolwiek lub nie robić nic, a wojny i tak będą wybuchać, władcy wchodzić ze sobą w sojusze, a bandyci grabić wioski. W tej grze możemy zdobywać zamki, rywalizować w turniejach, werbować i szkolić własne armie liczące setki rycerzy, wykonywać zadania, zyskiwać sojuszników (wasali, władców), przyjaciół (własna drużyna) czy nawet żonę (tutaj trzeba wpierw wkupić się w łaski ojca białogłowy, co łatwe nie jest ). Gra daje bardzo dużą swobodę.

Lionheart: Wyprawy Krzyżowe (2010)

Gra znanego studia Neocore Games, odpowiedzialnego m in za serię Król Artur. Spory rozmach bitew.

Real Warfare 2: Northern Crusades (2010)

Skrzyżowanie Total Wara (mechanika bitew) z Mount&Blade (mapa taktyczna). Całkiem udane połączenie, choć zapożyczenia są aż nadto widoczne.

Reszta po pierwszym komentarzu.

W średniowieczu nie słyszeli o bezstresowym wychowaniu

Już w średniowieczu wiedzieli jakie nas czeka bagno moralne

Jesień średniowiecza.
Pewien zakonnik krzyżacki idzie do spowiedzi i mówi:
-Zabiłem człowieka.
Na to spowiednik:
-Czy uczyniłeś to w gniewie?
-Nie, w Malborku.

Sadol uczy i bawi, więc wrzucam kolejny bardzo dobry dokument "Rycerze z Margat". Margat to zamek leżący na terenie Syrii, na północ od Jerozolimy.
Twierdzę jak zdobyli joannici tak potem nigdy nie została zdobyta przez muzułmanów siłą Szpitalnicy to jeden z dwóch największych zakonów rycerskich (obok Templariuszy), który działał aktywnie w Ziemi Świętej (szpitale + walka z niewiernymi) w czasie krucjat.

Osobiście interesuje się tym zakonem więc materiał polecam bo jest rzetelny, pokazuje pomysłowość w projektowaniu zamku + mówi trochę o napierdalaniu ciapatych



Reszta w linach:

3. youtube.com/watch?v=zdOVu-7Hmoo

4. youtube.com/watch?v=MCuvcxGxFYQ

5. youtube.com/watch?v=CfhbsChYqHI

Większość średniowiecze kojarzy się pewnie tylko z napierdalaniem się rycerzy albo rycerzy napierdalających ciapatych w rzeczywistości było trochę więcej rodzajów wojsk.W części 3 zajmę się jednostkami wczesnego średniowiecza.

1.Gwardia Wareska



Gwardia wareska (gr. Τάγμα των Βαραγγίων -Tagma ton Varangion) – formacja gwardii cesarskiej w Bizancjum. Jako oficjalna jednostka powołana pod koniec X wieku przez cesarza Bazylego II Bułgarobójcę, który pragnął się uniezależnić od dotychczasowej gwardii złożonej z Bizantynczyków, podatnej na przekupstwo i sugestie polityczne.(skrót z wikipedii)

Waregowie byli wikingami którzy przez rzeki wschodniej europy dotarli ze Skandynawii do Bizancjum tam początkowo służyli jako najemnicy i dopiero po bitwie pod kannami w 1018 zostali zauważeni przez cesarza który podniósł ich rangę do gwardii cesarskiej po tym waregowie stali się elitą armii bizantyjskiej.
Uzbrojeni byli w topór jedno lub dwuręczny,miecz bizantyjski i okrągłą dużą tarczę.Jako ochrony ciała używali kolczug w stylu bizantyjskim zbroi lamelkowych/łuskowych(zdjęcie niżej) i hełmów bizantyjskich.



2.Huskarlowie



Huskarlowie, (staronord. Húskarlar dosł. domownicy, l.poj. Húskarl) - anglosaska oraz wikińska straż przyboczna władców. Najbardziej znana jest z przykładu przybocznej straży władcy Danii, Norwegii i Anglii, Kanuta Wielkiego (panującego w latach 1016-1035), początkowo rekrutowanej wyłącznie ze skandynawskich wojowników.

Zgodnie z przekazami, była to z ciężkozbrojna piechota, uzbrojona w długie topory i drogie miecze,jako zbroi używali kolczug i różnych hełmów.Charakteryzowała się świetnym wyszkoleniem i bitnością. Wzorowana była prawdopodobnie na bizantyjskiej gwardii wareskiej, w której służyło wielu znamienitych skandynawskich i anglo-saskich wojowników, a nawet królów (m.in. Harald).
Huskarlowie prawdopodobnie byli wyposażani w konie, ale wg większości źródeł służyły im one wyłącznie do przemieszczania się, a walkę prowadzili pieszo. Byli oni utrzymywani ze skarbu królewskiego.
Po bitwie pod Hastings (1066 r.), gdzie zginął król Harold II, część jego huskarlów znalazła miejsce w wareskiej gwardii bizantyńskich cesarzy.

3.Bojarzy(kawaleria i piechota)







Bojarzy byli wschodnią szlachtą która jak trzeba było ruszała w bój(można tak powiedzieć bo przed husarią to spierdalali jak pojebani) formować w regularne jednostki zaczeli się na początku średniowiecza za wiele o nich informacji nie znalazłem więc staram się powiedzieć to co mi o nich w głowie zostało czyli głównie na temat uzbrojenia a więc wyposażeni byli w małe topory jednoręczne i miecze lance i małe zaokrąglone trójkątne tarczę jako jazda,jako piechurzy często używali 2 ręcznych toporów Berdzyszy i reszte uzbrojenia ofensywnego jaką posiadała jazda.Z uzbrojenia ochronnego można wymienić najróżniejsze zbroje lamelkowe kolczugi bechtery różne hełmy np hełm lichina



lub też tych(nie pamiętam jak się nazywają te niżej ale wyglądają zajebiscie)

img841.imageshack.us/img841/7260/stockphototwomedievalkn.jpg

Bojarzy byli używani bardzo długo od początku średniowiecza do końca XVII wieku dlatego też wspomniało wyżej o husarii,podczas tego okresu w ich uzbrojeniu niewiele się zmieniło.

Rycerze prawdopodobnie będą w ostatniej części wczesnego średniowiecza ponieważ będę musiał ich podzielić prawdopodobnie będą 3 części

Sadistic uczy i bawi, a zatem cofamy się do czasów kiedy Internetu nie było, zamiast samolotów na niebie latały smoki, a ustawki były w zbrojach - czyli Średniowiecze
Postanowiłem podzielić się z sadolami perełkami średniowiecznych rycin, które pokazują.... sam nie wiem czy to ich poczucie humoru czy zboczenia - jakby nie było, to inwencji twórczej im nie brakowało!

1.


2.


3.


No i co by dalej nie spamować:
Artykuł z 20-ma pojebanymi rycinami

A tu facet walczy z koniem

Diaboły i szatany w sztuce

Reszta w komentarzach

Fajnie się żyło w Średniowieczu.
Dziewczyna nie dała.
Człowiek poszedł do inkwizycji, powiedział, że czarownica.
I spalili sukę.
Fajnie by się żyło w Średniowieczu...