Ze względu na gwałtownie pogarszające się warunki wojenne w Niemczech w ostatnich miesiącach II wojny światowej, RLM (Reichs Luftfahrt Ministerium, lub po polsku: niemieckie Ministerstwo Lotnictwa) wydało specyfikację dla projektu myśliwca, do którego produkcji użyto by minimum strategicznych materiałów, byłby odpowiedni do szybkiej masowej produkcji i wydajnością dorównywałby najlepszym maszynom tamtych czasów. Ten nowy myśliwiec musiał również ważyć nie więcej niż 2000 kg (4410 funtów), mieć maksymalną prędkość 750 km / h (457 mph), minimalny czas lotu 30 minut, odległość startową 500 m (1604 ') i musiał być przystosowany do użycia w nim turbodoładowanego silnika BMW 003. Projekt znany jako Volksjäger, został wydany w dniu 8 września 1944 roku dla firm Arado, Blohm & Voss, Fiesler, Focke-Wulf, Junkers, Heinkel, Messerschmitt i Siebel.



Chociaż nie wybrano do przedstawienia wzoru, Horten Brothers wymyślił model Ho X (10) spełniający specyfikacje określone przez RLM. Korzystając z podobnej koncepcji, nad którą pracowali ze swoim latającym skrzydłem Horten IX (Ho 229), Ho X miał być zbudowany z rur stalowych pokrytych panelami ze sklejki w środkowej części, z zewnętrznymi sekcjami zbudowanymi z dwuwarstwowych drewnianych belek pokrytych sklejką. Skrzydło zawierało dwa "łamania", około 60 stopni przy nosie, zwężające się do 43 stopni w kierunku skrzydeł. Kontrola nad maszyną miała być zapewniona przez kombinowane lotki na końcówkach skrzydeł. Pojedynczy silnik odrzutowy BMW 003E o sile ciągu 900 kp mieścił się z tyłu samolotu, zasilanego dwoma wlotami powietrza po obu stronach kokpitu. Jedną z zalet tego projektu było to, że można było zastosować różne silniki odrzutowe, takie jak Heinkel-Hirth He S 011 o sile ciągu 1300 kp, który miał zostać dodany później po zakończeniu jego rozwoju. Podwozie miało być w układzie trzykołowym, a pilot siedział w kabinie ciśnieniowej przed komorą silnika. Uzbrojenie składało się z pojedynczej armaty MK 108 30 mm (lub pojedynczej armaty MK 213 30 mm) w dziobie i dwóch karabinów maszynowych MG 131 13 mm, po jednym w każdym ze skrzydeł.



Aby wyznaczyć środek ciężkości pod różnymi kątami odkształcenia, zbudowano modele w skali z rozpiętością skrzydeł 3,05 m (10 stóp). Pełnowymiarowy szybowiec również był w budowie, ale nie został ukończony przed końcem wojny. Dalszy rozwój polegałby na dodaniu silnika tłokowego Argus As 10C o mocy 240 KM w konfiguracji popychacza, a następnie mocniejszego Heinkela-Hirtha He S 011 o nacisku 1300 kp. Z powodu zakończenia działań wojennych w 1945 roku, Horten Ho X nie został ukończony.

Ten projekt Junkersa został zgłoszony do konkursu w lutym 1945 roku.



Myśliwiec ten w projekcie posiadał wloty powietrza po bokach kadłuba, aby skierować strumień powietrza z warstwy granicznej do otworu wentylacyjnego za owiewką kokpitu. Skrzydła były drewniane, cofnięte o 45 stopni , posiadały dwie małe pionowe płetwy, a stery wysokości były umieszczone na krawędziach skrzydeł.



540 litrów paliwa (143 galony) zostało zawartych w skrzydłach, a kolejne 1025 litrów (271 galonów) znajdowało się w zbiorniku kadłubowym znajdującym się tuż za kokpitem. Kokpit ciśnieniowy zaopatrzono w fotel wyrzucany (katapultowy) i pancerz (ochrona przed pociskami 12,7 mm od przodu i 20 mm od tyłu).

Drewniana makieta- Junkers EF 128:



Moc miała była dostarczana przez silnik odrzutowy Heinkel-Hirth HeS 011, a cztery działka MK 108. o kalibrze 30 mm zamontowane po bokach nosa kadłuba miały być zasilane zapasem 100 pocisków dla każdego z nich.

Kilka oryginalnych zdjęć (z czasów wojny) drewnianej makiety Ju EF128:



Model Ju EF 128 w tunelu aerodynamicznym:



Dobre wyniki uzyskano dzięki kompletnemu modelowi w tunelu aerodynamicznym, a na potrzeby testów, w których miał być montowany powyżej Ju 88 (Mistel), zbudowano modelowy kadłub z odrzutowym silnikiem HeS 011. Dodatkowo w fazie projektowania był nocny myśliwiec, zdolny do lotów przy każdej pogodzie. Miał mieć wydłużony kadłub i miejsce dla drugiego członka załogi, jednak żaden z opisywanych przeze mnie projektów nie został ukończony z powodu końca wojny.

Plastykowy model nocnego, dwumiejscowego myśliwca Ju EF 128 wykonany przez Gunthera Arnolda:



Wymiary:

Długość: 7.05 m
Rozpiętość: 8.9 m
Wysokość: 2.65 m
Szerokość kadłuba: 1.27 m

Przewidywane waga:

Masa pustej maszyny: 2607 kg
Masa startowa: 4077 kg
masa paliwa: 1250 kg

Przewidywane osiągi:

Maksymalna prędkość: 905 km/h
Prędkość wznoszenia: 22.9 m/s
Odległość startowa: 700 m
Odległość lądowania: 665 m
Prędkość lądowania: 186 m
Pułap: 13750 m

Zdjęcia przygotowane przez Niemiecką propagandę, nieistniejącego myśliwca Ju EF 128:

Messerschmitt Me-329 był projektem niemieckiego, ciężkiego myśliwca oraz samolotu myśliwsko-bombowego z okresu II wojny światowej. Napęd miały zapewniać dwa silniki Daimler Benz DB603G o mocy 1874 KM każdy. Uzbrojenie pokładowe miało się prawdopodobnie składać z czterech działek: albo Mk.108 kal. 30 mm albo MG151 kal. 20 mm. Samolot miał móc zabierać ładunek bomb o masie minimum 1000 kilogramów. Maszyna nigdy nie została oblatana, ani tym bardziej nie weszła do produkcji seryjnej.

Me-329 został opracowany pod koniec II wojny światowej, jako rozwinięcie projektu Me-265 oraz w celu zastąpienia w linii samolotu Me 410. Maszyna Me-329 różniła się od Me-410 pod niemal wszystkimi względami: przede wszystkim bazowała na układzie latającego skrzydła, wykorzystywała silniki o nieznacznie większej mocy, ale napędzały one śmigła pchające, a nie ciągnące. Ponadto w konstrukcji Me-329 planowano wykorzystać znacznie więcej elementów drewnianych, aniżeli w Me-410. Zakładano również, że Me-329 będzie pełnił wiele ról: myśliwca nocnego, ciężkiego myśliwca dziennego, samolotu bombowego oraz maszyny rozpoznawczej. Jednak do końca II wojny światowej prawdopodobnie udało się opracować jedynie pojedynczą, drewnianą makietę Me 329.

Dane techniczne:

Załoga: 2
Długość: 7.7 m
Wysokość: 4.75 m
Rozpiętość skrzydeł: 17.5 m

Waga (pusty): 6,950 kg
Waga (operacyjna): 12,150 kg
Zasięg: 2,520 km
Pułap: 12,500 m
Prędkość maksymalna: 685 km/h
Silniki: 2 x rzędowe silniki tłokowe DB603G firmy Daimler-Benz o mocy 1 874 KM każdy i napędzające trzy łopatowe śmigła w układzie popychacza.

Poniżej sześć zachowanych zdjęć, wspomnianej wcześniej makiety samolotu Me-239:













Rzut techniczny:

W związku z wysypem zgonów sławnych osób niniejszym podaję listę potencjalnych zagrożonych 69-cio latków na rok 2016:

1. David Gilmour
2. Piotr Fronczewski
3. Donald Trump
4. Benny Andersson
5. Liza Minnelli
6. Steven Spielberg
7. Bill Clinton
8. Peter Green
9. Ole Olsen
10. Adam Michnik
11. Dolly Parton
12. Leszek Miller
13. George W. Bush
14. Sylvester Stallone
15. Tommy Lee Jones
16. Elżbieta Jaworowicz
17. Hanna Suchocka
18. Andrzej Seweryn
19. Karol XVI Gustaw
20. Irena Szewińska

P.S. O zgonach niektórych z chęcią byśmy tu usłyszeli
P.S.2 I szkoda Rickmana i Bowiego

Poprzedni mój temat o IL2 się spodobał to przypomniała mi się misja w której brałem udział a nawet powstał filmik i myślę, że się spodoba. Ale zanim to wszystko od podstaw trochę histori (debile )

Operacja Bodenplatte – operacja przeprowadzona 1 stycznia 1945 roku, będąca próbą niemieckiego lotnictwa, Luftwaffe, zadania alianckim oddziałom lotniczym zgrupowanym na lotniskach w Belgii i Holandii dotkliwych strat i wyeliminowania ich z dalszej walki. Celem operacji było także wsparcie ofensywy w Ardenach.

Operację zamierzano przeprowadzić już 16 grudnia 1944 roku w dniu rozpoczęciu ofensywy w Ardenach, ale fatalna pogoda uniemożliwiła to. Planowano zaatakować z zaskoczenia 17 alianckich baz lotniczych w Belgii, Holandii i Francji oraz zniszczyć jak najwięcej samolotów, hangarów oraz magazynów i lotnisk. Do przeprowadzenia ofensywy włączono wszystkie dostępne niemieckie siły lotnicze. Niemieckie zgrupowania lotnicze składające się m.in. z Junkersów Ju 188 i Ju 88 zostały włączone do walki, ale największą rolę podczas ataku odegrały myśliwce Messerschmitt Bf 109 i Focke-Wulf Fw 190. Razem do przeprowadzenia operacji "Bodenplatte" Niemcy przygotowali 1035 samolotów.

Podczas operacji uszkodzonych lub zniszczonych zostało 465 alianckich samolotów, z czego 70 w powietrzu. Większość lotnisk, które zostały zaatakowane nie mogły zostać wykorzystane bojowo przez ok. dwa tygodnie. Luftwaffe straciła 304 samoloty, z czego 62 w walkach powietrznych, 84 z powodu ostrzału alianckiej artylerii przeciwlotniczej, a nie mniej niż 84 samoloty zostały zestrzelone przez pomyłkę przez własną artylerię przeciwlotniczą (niemieccy dowódcy oddziałów artylerii przeciwlotniczej nie wiedzieli o ofensywie, więc uznawali niemieckie samoloty za alianckie). Niemieckie straty wśród doświadczonych pilotów i dowódców były znaczne.

Operacja "Bodenplatte" była krótkotrwałym taktycznym zwycięstwem Niemców, ponieważ alianckie lotnictwo poniosło dość duże straty na pewien czas. Jednak na dłuższą metę operacja była strategiczną porażką, bowiem ostatnia ofensywa Luftwaffe zakończyła się bez uzyskania rozstrzygającego zwycięstwa, a siły alianckie były w stanie dość szybko uzupełnić swoje straty.




Latałem Fw190 znak kodowy ZZ P