Chciałbym polecić Wam książkę, która ostatnio wpadła mi w ręce „Stulecie chirurgów”. Książka jest popularnonaukowa, ale napisana w konwencji krótkich opowiadań niepowiązanych fabularnie, więc można je czytać w dowolnej kolejności. Przedstawiają one jak wyglądała chirurgia jeszcze nie tak dawno temu, bo w pierwszej połowie XIX wieku. Dopiero w 1846 r. użyto eteru do zabiegu medycznego. Wcześniej wizyta u chirurga praktycznie nie różniła się niczym od wizyty u kata, a w przypadku konieczności amputacji mogła nawet być lepsza, ponieważ kat używał topora, a chirurdzy cięli kości piłami do drewna, co bardziej „humanitarni” łamali kość przed rozpoczęciem zabiegu. Pokazuje też, jak bardzo zmienił się poziom wiedzy chirurga od czasów naszych pradziadków do lat obecnych. O ile jeszcze w XIX wieku studia chirurgii trwały zaledwie 2 – 3 lat, co ambitniejsi studiowali 5, ale zmieniali uczelnie, to obecnie, od momentu rozpoczęcia studiów medycznych, do kierowania przeprowadzaną operacją, mija adeptowi tej dziedziny nie mniej niż 13 lat trudnej nauki.
Oto opis usunięcia kamienia moczowego z pęcherza (przypominam, że to wszystko było robione „na żywca”). Operacja była przeprowadzana Indiach, ale Europejskie operacje różniły się jedynie w drobnych detalach:

Wychudła stara twarz Mukerji pozostała nieporuszona. Wyciągnął naoliwione palce, którymi przez odbytnicę docisnął kamień do dna pęcherza. Głęboko w kroczu dziecka tkwił nóż Mukerji, czerwony od tryskającej krwi. Wbił go szybkim ruchem przez odbyt między mosznę i krocze aż do pęcherza. Gdy go wyciągnął, chłopiec miotał głową w dzikim bólu, a z jego gardła wydobywał się głośny, rozdzierający serce krzyk. Mukerji wsadził wskazujący palec w ranę i starał się wymacać kamień. Nie od razu go znalazł, wcisnął więc dłoń w krwawiące krocze dziecka, by sięgnąć głębiej do pęcherza. Jednocześnie uciskał drugą pięścią brzuch. Z tej też strony przycisnął kamień bliżej do palca tkwiącego w ranie. Nagle wyjął zakrwawione palce i uchwycił długie, wąskie kleszcze, leżące w brudzie na podłodze. Wcisnął je przez ranę. raz jeszcze pięścią przygniótł brzuch dziecka i zwarł kleszcze. Jego knykcie zabarwiły się żółtawą bielą. Dal się słyszeć zgrzytliwy szmer. Potem Mukerji pociągnął, a gdy dziecko z krzykiem udręki jeszcze raz usiłowało się zerwać, podniósł kleszcze i podał swemu pomocnikowi różowożółty kamień pęcherzowy, może na dwa centymetry szeroki i trzy centymetry długi. Przez parę sekund panowała w niskiej chałupie przerażająca cisza. Pomocnik Mukerji zwolnił uchwyt. Sam Mukerji nie troszczył się zgoła o krwawiącą ranę, nie próbował zatamować krwi. nie włożył tamponu w częściowo rozciętą, częściowo rozdartą ranę. nie założył
żadnego opatrunku. Dał jedynie znak pomocnikom, którzy ścisnęli uda jęczącego chłopca i zawiązali je dwoma konopnymi sznurami. Mukerji tymczasem odwrócił się do niego plecami. Stał głęboko zgarbiony; brudną, skrwawioną ręką wsunął kamień do sakiewki, którą nosił przy czymś w rodzaju pasa.

Opisany wyżej zabieg pozostał praktycznie niezmieniony od czasów Juliusza Cezara, o czym jest wzmianka w tej książce. Pojawiły się jedynie nowsze narzędzia, ale sposób przeprowadzania operacji pozostał ten sam.

W tamtym okresie strach przed operacją usuwania kamieni z pęcherza (a była to bardzo powszechna dolegliwość) był tak wielki, że ludzie próbowali na własną rękę rozwiązywać ten problem. Pili różne specyfiki własnego pomysłu, konstruowali miniaturowe pilniki wsuwane przez cewkę moczową do pęcherza w celu spiłowania go do niewielkich rozmiarów i „urodzenia”, niektórzy woleli sami, przez brzuch sobie usunąć kamień niż pozwolić na to, żeby lekarz wbił nóż w samo krocze, tuż obok odbytu. Wszystko to odbywało się w brudzie i smrodzie, ponieważ nikt nie zdawał sobie sprawy z istnienia bakterii chorobotwórczych. Nierzadko zabieg odbywał się też jako publiczny pokaz umiejętności chirurga, lub po prostu w ramach nauki dla studentów na uniwersytetach.
Opisów takich jak powyższy jest tam więcej, więc dla lubiących książki sadoli w sam raz.

Dwór ten należał do niemieckiego chirurga.

Reszta w komentarzach.
Źródło

Operacje plastyczne sięgają czasów starożytnych i jest to bardzo obszerny temat, dlatego postanowiłem przytoczyć tylko krótki epizod z historii tej dziedziny, gdyż przyprawia mnie on o przyjemny niesmak. Jak wiadomo ludzki gatunek uczy się na zasadzie prób i błędów.

Na początku XX w. operacje nosa stały się popularne pośród wysoko postawionych obywateli Europy. Wymyślono specjalną technikę, którą opisywano jako prostą i skuteczną, z natychmiastowym, fantastycznym rezultatem, który nie zostawiał żadnych blizn i nie wymagał poważnej operacji.

Pod skórę wstrzykiwano wosk parafinowy.

Mimo zachęcających opisów nie było to jednak bezbolesne. Lekarz wkładał specjalne rękawice ochronne, aby móc trzymać strzykawkę, której zawartość była podgrzana dużo bardziej, niż potrzeba do stopienia wosku, aby nie stwardniał tuż po wstrzyknięciu. Po wstępnych przygotowaniach lekarz nacinał skórę skalpelem, po czym wstrzykiwał całą zawartość strzykawki prosto w nacięcie. Następnie miał 30 sekund, żeby uformować palcami perfekcyjny nos.


Tak wyglądała strzykawka, co prawda z XIX w., ale też służyła m.in. do wstrzykiwania wosku.

Niestety do perfekcji było daleko. Niedługo po zabiegu wosk zaczynał się przemieszczać i zniekształcać. Czasem nawet wbrew staraniom lekarza twardniał tuż po wstrzyknięciu. Dochodziło do otwartych ran. Powikłania nie miały końca. Tkanka twarzy zaczynała umierać.


Zdjęcie pacjentki z powikłaniami.

Ludzie po tym zabiegu mogli siadać przy kominku, a potem formować swoje nosy palcami nadal zmierzając do ideału.


Zdjęcie pani Gladys Spencer-Churchill, która była uważana za najpiękniejszą kobietę na zachodzie.
Po zabiegu wosk powędrował jej do szczęki, gdzie powodował problemy zdrowotne (po ang. paraffinoma).

Wydawałoby się, że po tak strasznych rezultatach ludzie daliby sobie spokój ze wstrzykiwaniem czegokolwiek, ale zaczęto eksperymentować z innymi środkami takimi jak oliwa, wazelina, gliceryna gotowana w kwasie węglowym, czy silikon.

A jak się to ma dzisiaj? Ostatnio była dość przerażająca historia kobiety, która chciała sobie powiększyć tyłek. Poszła do jakiegoś podejrzanego pseudochirurga, który zamiast silikonu przeznaczonego do tego typu zabiegów, wstrzyknął jej silikon rodem z Leroy Merlin. W konsekwencji amputowano jej nogi i ręce. Jak widać dużo się nie zmieniło przez te 100 lat.

Tak czy owak bardzo polecam filmy dokumentalne od BBC o historii chirurgii dostępne na Youtube. Link w źródłach.

Źródła:
/watch?v=Obxnp7yUMe4 - odcinek BBC o chirurgii plastycznej
eyelidsurgerymalaysia.blogspot.com/
sciencemuseum.org.uk/broughttolife/objects/display.aspx?id=4015
thesun.co.uk/sol/homepage/woman/real_life/4942552/I-lost-my-arms-and-f...

Adam i Jan pewnego słonecznego dnia cięli drzewo piłą motorową. Pech chciał, że Adam ukrócił się o prawą rękę, obciął ją na wysokości barku. Jan szybko chwycił rękę, zapakował szczelnie do foliowego worka i odwiózł kolegę do szpitala i zostawił w rękach najlepszego chirurga w mieście.
Następnego dnia Jan przechodził obok boiska do koszykówki a tam Adam z przyszytą ręką gra, trafia za trzy punkty raz po raz. Jan pomyślał "ten chirurg to jest cudotwórca!". Podszedł do kumpla, pogadali i następnego dnia znów poszli ciąć drzewo. I znów Adam w nieszczęśliwy sposób odciął sobie kończynę, tym razem prawą nogę zaraz przy pachwinie. Jan nauczony ostatnimi wydarzeniami wrzucił odciętą nogę do worka i zawiózł przyjaciela do chirurga.
Kolejnego dnia Jan znów przechodził koło boiska, taka była jego trasa do pracy i po raz kolejny, nie mogąc uwierzyć oczom, spostrzegł skaczącego i biegającego Adama, który wsadzał piłkę do kosza z impetem. Jan pomyślał "no nie wierzę, ten chirurg jest genialny!".
Za kilka dni Jan z Adamem znów cięli drewno i tym razem Adam obciął sobie głowę. Automatycznie, nie zastanawiając się nawet, Jan wrzucił głowę do foliowej torby i zawiózł z korpusem Adama do chirurga. Później wrócił do domu a po kilku godzinach dostał telefon od chirurga:
- Mam złą wiadomość - powiedział lekarz. - Pana przyjaciel nie żyje.
- Och... rozumiem... ale panie doktorze, wierze, że zrobił pan wszystko co pan mógł. To i tak nie mogło się udać...
- Wie pan co... ja się nie obwiniam - odparł lekarz. - Obwiniam pana, bo jakby pan zrobił kilka dziur w tym worku to Adam by się nie udusił.

gdzieś po ciemnej stronie internetu kiedyś ktoś napisał coś takiego:

zoom

Tłumaczenie (nie sprawdzałem za mocno bo trochę tego tekstu było):

Lolity-niewolnice-zabawki
Tworzę Lolita Slave Toys. Jeśli zastanawiacie się, co mam na myśli; to bardzo proste: Przeistaczam młode dziewczynki w łatwe w utrzymaniu seks-zabawki. Dziewczynki nie mogą odejść, oprzeć się, nie mogą nic powiedzieć; są tu tylko by zaspokoić Twojege sadystyczne potrzeby.

Jestem chirurgiem mieszkającym w jednym z tych państw na peryferiach wschodniej europy. To wciąż szorstkie społeczeństwo, bieda jest olbrzymia i masz przejebane dopóki nie masz pieniędzy i kontaktów. Nie warto wspominać, mam i te i te. Poza tym mamy tu piękne dziewczyny, kraje wschodniej europy są z tego dobrze znane. Na szczęście (dla mnie), niektóre z tych dziewczyn nie mają już rodziców czy krewnych i mieszkają w sierocińcach. Choć nie nazwałbym tego życiem, to niewiarygodne co je tam spotyka. Niektóre bardzo młode dziewczyny mają szansę zostać adoptowane , ale w wieku 8 czy 9 lat są już za stare. Niektóre z nich są sprzedawane aby stać się prostytutkami i to też możnaby uznać za szczęście dla nich; zamiast powolnego konania w brudzie i biedzie. Niektóre kupuję ja. Z reguły wybieram atrakcyjne dziewczynki w wieku 9 lub 10 lat, zanim zaczną dojrzewać. Sierociniec współpracuje, są szczęśliwi że mają jedną twarz mniej do wykarmienia, jedno puste miejsce, które można znowu zapełnić. Ponadto chętnie akceptują moje datki na dziewczynki.
Nigdy nie pytają i nigdy nic nie mówią. Wiedzą że jestem chirurgiem; pewnie myślą że przeprowadzam na dziewczynkach jakieś eksperymenty albo wycinam i sprzedaję ich organy. Ale nie, znalazłem dużo bardziej dochodowy biznes; przekształcam dziewczynki w seks-zabawki.
Możesz zamówić swoją Lolita Slave Toy jeśli chcesz. Nie są tanie; kasuję między 30.000 a 40.000 dolarów za zabawkę. Bez kosztów transportu. Ale: będziesz miał Lolita Slave Sex Toy która da Ci satysfakcję na wiele lat, jest jak lalka, za to żywa lalka!

Pozwólcie że opowiem wam jak przekształcam dziewczynkę z sierocińca w żyjącą lalkę. Kiedy znajduję nową, odpowiadającą mi dziewczynę, proszę sierociniec o dostarczenie jej do mojej willi. Przyjedzie naga, związana a jej oczy będą przewiązane. Po ogólnej inspekcji i krótkim badaniu biorę ją do specjalnej kliniki w mojej willi. Po pierwsze dokładnie ją umyję. Naprawdę śmierdzą i są brudne; nie widziały kąpieli od wieków i są bardzo zaniedbane. Kiedy jest już czysta kładę ją na łóżko szpitalne i daję jej zastrzyk który ją uśpi.

Stworzę jej nową tożsamość i dam jej nowe imię - nie znam prawdziwych imion tych dziewczynek, znam tylko wiek; to wszystko co potrzebuję wiedzieć. W sierocińcu wszyskie akta dziewczynki zostaną zniszczone. Nigdy nie istniała. Od teraz istnieje tylko jako zabawka. Sam mam ich kilka; Dashę która ma 11 lat i jest w końcowym stadium transformacji, Tanyę która ma 12 lat; przed dwoma laty stworzyłem ją i Ludę, która ma teraz 14 lat i jest w 4 miesiącu ciąży.

Nadchodzący poranek jest dniem ważnej operacji. Dziewczynka będzie spała po wczorajszej narkozie. Kładę ją na stole i podaję narkozę pod nadchodzącą operację. Więc jeśli zastanawialiście się dlaczego moja niewolnicza zabawka nie może uciec; to bardzo proste: amputuję jej ręce i nogi! Amputuję jej ręce zaraz nad łokciami a nogi tuż nad kolanami. Proste, prawda? Nigdy nie uciekną...

Dla dziewczynek to bardzo ciężka operacja i jest to prawdopodobnie najbardziej krytyczny krok w procesie transformacji. Ale w większości przypadków przeżywają.
Nie zostawiam ich jednak z takimi kikutami zamiast rąk i nóg. Przymocuję pięciocentymetrowe pręty do rąk i nóg zanim zszyję rany. Wystający kawałek metalu ma gwint, do którego mogę przymocować o-rings (no takie kurwa kółka żeby ją można było do czegoś przypiąć). Kiedy będzie gotowa możesz ją łatwo zaparkować ją przy użyciu łańcucha bądź kłódki. Moje Tanya i Luda zazwyczaj mają łańcuch przyczepiony do obu rąk za plecami. W ten sposób jej ręce ułożą się zgrabnie wzdłuż ciała.
Na początku musisz naprawdę dobrze zajmować się ranami i kikutami by zapobiec infekcjom. Kiedy rana się już w pełni zagoi, założę na nią sikilonową nakładką. Z zewnątrz nakładka jest z białego jedwabiu, więc wygląda to nawet całkiem słodko, w przeciwieństwie do raczej okrutnych zaczepów (o-rings) na końcu tego co zostało jej z rąk i nóg. Po kilku miesiącach, kiedy jej ręce i nogi będą całkiem zdrowe, możesz zwiększyć obciążenie zaczepów (o-rings). Ja rok temu zacząłem wieszać Tanyę i Ludę za nogi i ręce pod sufitem. To bardzo interesująca forma dekoracji twojego pokoju, kiedy masz nagą lolitę zwisającą z sufitu. Bardzo miło jest też kiedy korzystasz z jej cipki czy ust kiedy tak wisi.

Ale przed tym czeka ją jeszcze długa droga. Operacja nie skończyła się na odcinaniu jej rąk i nóg. Później podetnę jej struny głosowe, aby nie mogła więcej mówić czy w ogóle wydawać odgłosów i wyjmuję jej zęby z dziąseł. Kiedy już pozbawię ją zębów, zamontuję jej na szczękach miękkie silikonowe wkładki. Wciąż będzie mogła ssać, ale nie będzie cię już mogła ugryźć. To całkiem miłe kiedy tak mniej więcej żuje trochę twojego kutasa; miękka nakładka jakby cię masuje.
Silikonowy implant jest jednak absolutnie obowiązkowy; gdyby nie on, jej twarz wyglądałaby jak bezzębnej babci. To pomoże jej zachować urodę. Żeby dodatkowo zadbać o dobrą formę jej otworu gębowego, będzie nosiła kulkę (taką jak Willis z murzynem mieli w Pulp Fiction) przez większość czasu. Brzmi to może trochę niepotrzebnie bo przecież podciąłem jej struny głosowe i tak czy siak nie może mówić, ale robię to tylko ze względów estetycznych. Zakneblowana dziewczyna wygląda po prostu lepiej i poza karmieniem, jedzeniem i ruchaniem nie potrzebuje więcej używać twarzy.

Kiedy operacja się kończy, dam jej tydzień albo dwa na pozbieranie się i gojenie ran. Później zaczyna się trening.

Nie jest już zwykłą dziewczyną a lalką, jest wiele rzeczy których musi się nauczyć. Od kiedy nie ma zębów, nie może jeść. Musi być znów karmiona jak dziecko. Karmię ją raz dziennie butelką z żarciem dla dzieci, bo zawiera wszystkie minerały i witaminy. Nie daję jej więcej; nie chcę żeby zrobiła się gruba, bo później nie będzie się ruszać. Trzeba z tym uważać.
Dostaje dziecięcą butelkę z wodą, herbatą bądź lemoniadą trzy bądź cztery razy dziennie, więc dostaje co najmniej 2 litry płynów dziennie. To wystarczy żeby była zdrowa. Na początku to ja będę wkładał jej butelkę do ust, ale wkrótce będę już tylko kładł butelkę obok niej tak, że musi sama włożyć ją sobie do ust. Musi trochę poćwiczyć zanim uda jej się wetknąć butelkę do ust bez rąk, ale w końcu udaje jej się złapać butelkę ustami, przewrócić się na plecy i napić się. Kiedy już nauczy się tego, zawiążę jej oczy zanim dostanie butelkę; zanim trening dobiegnie końca, musi potrafić znaleźć butelkę i pić nie będąc w stanie widzieć.
Jedzenie i picie muszą się też wydostać, więc trzeba posadzić ją na kiblu kilka razy dziennie. Od kiedy nie może się ruszać, trzeba ją podnieść i zanieść do ubikacji. Kiedy wyjeżdżam w interesach wtykam jej cewnik. Nie je zbyt wiele, więc srać też dużo nie będzie.

Mimo tego że nie potrafi mówić, wciąż komunikuję się z nią by nauczyć ją podstawowych rzeczy. Nauczę ją robić porządnie loda, nauczę ją jak lubić seks kiedy jej łechtaczka w srom będzie stymulowany przez wibrator. Nauczę ją także, jak to jest być niewolnikiem. Codziennie wychłostam jej cipę, zazwyczaj w połączeniu z wibratorem, żeby w pewnym momencie nie mogła już odróżnić bólu i przyjemności. Założę klamry i zaciski na sutki, rozciągnę wargi sromowe. Zintensyfikuję trening traktując jej cipę coraz to większą ilością igieł. Jej cipa zostanie potraktowana gorącym woskiem, łechtaczka będzie torturowana igłami, popieszczona prądem i zaszyta. Będzie musiała przetrwać wszelkie możliwe formy tortur zanim dotrze do następnego stadium swojej transformacji. W tej fazie zazwyczaj będzie miała zawiązane oczy, ale zajmę się tym żeby właściwie widziała jak ją torturuję. Przez większość czasu będę miał włączoną kamerę i będzie musiała oglądać tortury na samej sobie plus naprawdę hardkorowe filmy z torturami co najmniej godzinę dziennie.

Po jakimś czasie nie jest już niewolnikiem tylko fizycznie, a i psychicznie. Jej umysł nie stawia oporu i staje się całkowicie poddana. Wtedy dokonuję ostatnich modyfikacji by przekształcić ją w niewolniczą zabawkę. Jest już unieruchomiona i nie potrafi się komunikować, bo nie potrafi już mówić. Do tego momentu potrafiła jeszcze widzieć i słyszeć, nie była kompletnie pozbawiona zmysłów. Prawdziwy niewolnik nie może się już ruszać, mówić, widzieć i słyszeć, tylko czuć.
Zanim pozbawię ją ostatnich zmysłów podam jej lekkie znieczulenie. Później zakładam jej słuchawki i przez kilka godzin puszczam ekstremalnie głośne dźwięki. To wystarczy aby poważnie uszkodzić jej słuch, nie będzie już w stanie słyszeć. Ostatni sznyt będzie potraktowanie jej oczu laserem. Nie będzie kompletnie ślepa. Moje Tanya i Luda wciąż reagują na mocne światło i domyślam się że widzą jakieś nieostre cienie, ale nie potrafią niczego rozpoznać i są prawie głuche. Pomimo tego zazwyczaj przewiązuję im oczy bo lubię dziewczyny z przewiązanymi oczami. Są kompletnie nieczułe, nie wydają nawet dźwięków kiedy je torturuję. To że cierpią wnioskuję tylko po reakcjach ich ciał, przyspieszonym oddechu i wyrazie twarzy.

Kiedy się z tego wyliże będzie zmieniona w małą zabawkę gotową do sprzedaży. Są łatwe w utrzymaniu; z niewielką ilością jedzenia, wymagają mało opieki (codzienne mycie). Są unieruchomione, możesz przyczepić je do czegokolwiek czy choćby zrobić z nich dekorację. Nie mówią, nie słyszą, nie widzą. Są kompletnie pozbawione zmysłów. Zabawki które są na sprzedaż to wciąż dziewice zaczynające dojrzewanie. Mimo tego są dobrze wyszkolone w seksie oralnym, były ciężko torturowane i wykorzystywane. Mogą zajść w ciążę, więc antykoncepcja jest wskazana, no chyba, że lubisz takie ciężarne małe zabawki. Daj znać jeśli chciałbyś taką zamówić.

Jak było to chuj mi w dupę i na imię bo poświęciłem na to trochę czasu

I Ty możesz zostać chirurgiem



Link do gry (działa w przeglądarce po zainstalowaniu wtyczki)

gamejam.bossastudios.com/

Kilku chirurgów spotkało się na przerwie obiadowej. Rozmawiają o tym, kogo najbardziej lubią operować.
- Ja to bardzo lubię operować księgowych. Wszystko w środku jest ponumerowane.
- Jeszcze łatwiejsi w obsłudze są bibliotekarze. Wszystko mają ułożone w porządku alfabetycznym - twierdzi drugi chirurg.
- Ja to lubię informatyków. Wszystkie narządy oznaczone są odpowiednimi kolorami.
- A ja uważam, że najłatwiejsi do zoperowania są politycy. Nie mają serca, nie mają kręgosłupa, nie mają jaj, a głowę i dupę można bez problemów zamienić miejscami.

taki tam żarcik podczas operacji


ps. zajumane z jm

Pogotowie otrzymuje zgłoszenie, że na trasie został potrącony 12letni chłopiec, R-ka zapierdala łamiąc wyszstkie przepisy, chłopak odwieziony na ostry dyżur.
Okazuje się, że to biedne cygańskie dziecko, które żebra tam od lat, bo ma pokręcone nogi.
Lekarze:
-poskłądamy go, ale przy okazji naprawimy te wszystkie złe zrosty i dzieciak pierwszy raz od lat będzie mógł być sprawny jak rówieśnicy.
Jak uradzili, tak zrobili.
Po operacji pojawił się w szpitalu ojciec. Lekarze dumni jak pawie z siebie mówią:
-operacja przebiegła pomyślnie, za parę tygodni Pana syn będzie w pełni zdrowy!
-CO KURWA?!?! to jak on będzie zarabiał?!

Kilku lekarzy - internista, pediatra, psychiatra, chirurg i patolog - wybrało się polowanie na kaczki. Do pierwszego ptaka miał strzelać internista.
- A może to jednak nie kaczka? Powinienem spytać kogoś innego o opinię - zawahał się i kaczka odleciała.
W drugą mierzył pediatra.
- Nie jestem pewien, czy to kaczka. A poza tym, może mieć młode... - i ptak nietknięty zniknął za horyzontem.
Następny w kolejce był psychiatra.
- Wiem, że to kaczka, ale czy kaczka wie, że jest kaczką? - zamyślił się i przegapił okazję do strzału.
Gdy nadszedł czas na chirurga, ten przyłożył fuzję do ramienia, strzelił bez wahania i ptak bez życia runął na ziemię.
- Idź, sprawdź czy to była kaczka - powiedział do patologa.